“Er zijn zoveel manieren van eenzaamheid”

“In het Voorster Nieuws las ik een paar keer een column over eenzaamheid en de oproep van Susan, sociaal werker bij Mens en Welzijn Voorst, om een bijdrage te leveren hieraan. Het sprak mij direct aan, omdat ik eenzaamheid zelf ken, maar ook herken bij andere mensen. Ik stelde aan Susan voor om wat te schrijven over mijn eigen ervaring in combinatie met het boek van Jan Geurtz.”

“Ik wilde met mijn stukjes andere mensen laten weten hoe eenzaamheid voor mij is en of het voor de ander misschien ook zo kan voelen. Ook wilde ik graag delen hoe het is om dagelijks geconfronteerd te worden met prikkels van buitenaf. Ik merk in mijn omgeving steeds meer overprikkelende breinen en de zoektocht naar rust. Bij mensen met een gevoelig brein kan je denken aan personen die bijvoorbeeld last hebben van HSP, NAH, ASS, PTSS of ADD. Maar ook aan mensen die klachten op dat gebied hebben door corona of tijdens een burn-out.”

Lotgenotencontact

In de columns die Angelique schreef deelde ze haar wens om samen met anderen het boek ‘Verslaafd aan Liefde’ van Jan Geurtz te lezen en te bespreken. “Het moest zo zijn en zo ontstond ons lees- en deelgroepje, waar ik heel blij en dankbaar voor ben. We treffen elkaar eens in de 3 weken en bespreken dan een hoofdstuk dat we hebben gelezen. Dit geeft ons veel herkenning, zelfinzichten en uiteindelijk ook regelmatig heling.”

Eenzaamheid komt voor in veel soorten en maten, dat merkte Angelique door haar leesgroepje, maar ook door de columns van anderen. “Ik vind het een heel mooi en waardevol initiatief om dit wekelijks onder de aandacht te brengen. Het is heel breed en het viel me op dat er zoveel manieren van eenzaamheid zijn. Eenzaamheid is natuurlijk in de kern hetzelfde, maar er kwamen uit zoveel kanten verhalen. Van mensen die er wat aan doen, mensen die in de slachtofferrol zitten en er niet uit kunnen of willen komen. Soms las ik een stukje dat mij zo raakte, dat ik het liefst naar diegene toe zou gaan om erbij op de bank te gaan zitten en arm om die persoon heen te slaan.”

Dankbaar

De wekelijkse columns gaven mensen zoals Angelique de mogelijkheid om zichzelf te uiten over het onderwerp. “Ik vond het leuk om het te schrijven, het gaf mij een goed gevoel en de hoop dat iemand er wat aan had. Ook hoopte ik stiekem op een reactie van iemand en die dan via Susan in contact wilde komen om er zo samen eens over te praten. Maar ik denk dat het voor veel mensen toch een te hoge drempel is, omdat ze zich schamen voor het stempel ‘eenzaamheid’.

Uiteindelijk ben ik heel dankbaar dat ik via de column en de hulp van Susan een leesgroepje op heb kunnen zetten. Ik had het op een andere manier niet voor elkaar gekregen om deze prachtige mensen te ontmoeten en te leren kennen!”

Klik hier om de complete bundel met verhalen over eenzaamheid te lezen