Eenzaamheid en Mantelzorg: Het verhaal van Bert Visser

Wij leven in een tijd dat wij steeds langer thuis ‘moeten’ wonen, ouder worden en zelfstandig moeten ‘proberen’ te blijven. En hoe ouder je wordt hoe meer de kans bestaat op ‘fysieke en/of geestelijke’ achteruitgang. Ja, dementie is o.a. een groot probleem geworden. Thans worden relatief minder mensen opgenomen in verpleeghuizen (nieuws 5 september 2025), terwijl vroeger een verzorgingshuis veelal een ‘goede… vaak passende’ oplossing was.

Het wordt steeds moeilijker en je moet elkaar steeds langer opvangen. Ja, de ‘welwillende’ mantelzorger is een broodnodige kracht geworden in een steeds kleiner wordend gezin. De jongeren hebben normaal gesproken een baan en de mantelzorgers zijn vaak ouderen, die hun eigen problemen hebben, steeds kwetsbaarder worden en die de ander dient op te… ‘moeten’… vangen.

Bijeenkomst: Eenzaamheid en Mantelzorg

Begin september verzorgden Susan Pelskamp en Annet Reimert bij Mens en Welzijn een bijeenkomst omtrent “eenzaamheid en mantelzorg”, met als doel: informatie, advies, steun, een luisterend oor en contact met andere mantelzorgers.

Een tiental mantelzorgers, waarvan acht van het sterke geslacht, vrouw, hun opwachting maakten. Ieder met hun eigen goed bedoelde ondersteunings- en/of verzorgingstaak, die wel eens kan oplopen tot een dagtaak. Een taak die niet alleen verzorgend kan zijn, maar ook geestelijk veel vraagt van de mantelzorger.

Susan ging in op ‘Eenzaamheid’, het ‘fysiek ervaren van een tekort’ aan patronen van ‘betekenisvolle relaties’, ofwel ‘wederzijdse gelijkwaardige contacten’. Waar je ervaart dat jij belangrijk bent voor de ander en de ander dat ook voor jou er is, dus als er echt een ‘gemeende onderlinge verbinding’ bestaat! Je voelt je bijvoorbeeld niet altijd begrepen en soms raak je overbelast. Het kan zo zijn dat je in een huis vol mensen bent… en je toch eenzaam voelt, omdat er geen gelijkwaardige contacten aanwezig zijn. Belangrijk is: “Laat elkaar in elkaars waarde.”

Mantelzorg

Annet nam ‘Mantelzorg’ voor haar rekening. Na haar inleiding diende een ieder een collage te maken, met daarin opgenomen wat je waarneemt c.q. ervaart en daarbij te proberen ‘een gerichte oplossing’… wensbeeld… doel… uit te beelden. Iedereen kreeg na voltooiing het woord, zijn/haar ‘moodbord’ te verklaren. Een toch wel ingrijpend deel, waarbij duidelijk blijkt dat er zorg/aandacht hard nodig is.

Het raakt je wel, als je bijvoorbeeld hoort: “Je verliest iemand die er nog is.”, “De verplichting kan ik niet (meer) aan.”, “Het is benauwend.”, “Hoe lang gaat dit zo door… hoe lang leef ik nog?” en “Ik ben op!, wie helpt mij?” Ja, mantelzorg is veelal intensief en komt bovenop werk, gezin en andere verplichtingen.

Kortom: er is een behoefte aan hulp voor bedoelde “hulpbehoevenden”… en niet te vergeten… ontspanningsmomenten voor de mantelzorgers… even een moment rust! Contact met andere mantelzorgers is ook een pre… je hart luchten en oplossingen innen… geeft rust.